Stowarzyszenie Świdnik Wspólna Sprawa organizuje „Świdnickie Spacery - Reaktywację”, ponieważ „dziś znów trzeba powiedzieć, że publiczna telewizja stała się narzędziem propagandy jednej rządzącej partii” – twierdzą członkowie stowarzyszenia i zapraszają 5 lutego na godz. 19, kiedy w centrum Świdnika, na pl. przy fontannie organizatorzy manifestacji złożą kwiaty przy pomniku „spacerów”.

W stanie wojennym, 5 lutego 1982 roku, o godz. 19.30 na znak bojkotu propagandowego „Dziennika Telewizyjnego” rozpoczęły się „Świdnickie Spacery”. Dokładnie w 35. rocznicę tych wydarzeń Stowarzyszenie Świdnik Wspólna Sprawa organizuje analogiczne zgromadzenie. Członkowie stowarzyszenia uważają bowiem, że „pewne zjawiska zdają się wracać do czasów komunistycznych”.

Na 5 lutego zaplanowano obchody 36. rocznicy „świdnickich spacerów”. Nietypowa forma protestu mieszkańców Świdnika, podjęta szybko w Lublinie, na stałe zapisała się na kartach historii Polski i Europy.

5 lutego 1982 r. jako wyraz bojkotu Dziennika Telewizyjnego rozpowszechniającego kłamliwe informacje rozpoczęły się Świdnickie Spacery.

Dokładnie w 35. ich rocznicę, do wyjścia na ulice Świdnika zaprosiło mieszkańców Stowarzyszenie Świdnik Wspólna Sprawa. – W porze „Dziennika”, znanego dziś jako „Wiadomości” udamy się na spacer – zachęcał Adam Sadło, członek zarządu powiatu. – Uważamy, że po ponad 3 dekadach wróciła konieczność głośnego mówienia o tym, że publiczne media, które wszyscy – jako obywatele – sponsorujemy, stały się znów tubą prymitywnej propagandy jednej partii – mówił na wiecu.

14 lutego zorganizowano natomiast oficjalne, miejskie obchody „Świdnickich Spacerów”. Podczas nich poseł PiS Artur Soboń stwierdził m.in.: Społeczność Świdnika jest społecznością, która zawsze kochała wolność i kochała prawdę. Nie dała się manipulować podczas Świdnickich Spacerów tą propagandą, którą głosiła wówczas władza. (…) Społeczność Świdnika nie da się oszukać dzisiaj. Cytując klasyka, wszyscy wiedzą, gdzie stoimy my, a gdzie stoi ZOMO i kto stoi po właściwej stronie.

Już kilka tygodni po nielegalnym wprowadzeniu w PRL stanu wojennego, mieszkańcy Świdnika a wkrótce również Lublina i Puław w chwili kiedy zaczynał się Dziennik Telewizyjny, wychodzili na spacer ulicami miast.